incantatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of incantō

Participle

incantātus (feminine incantāta, neuter incantātum); first/second-declension participle

  1. sung, having been sung
  2. recited, having been recited
  3. enchanted, having been enchanted

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative incantātus incantāta incantātum incantātī incantātae incantāta
genitive incantātī incantātae incantātī incantātōrum incantātārum incantātōrum
dative incantātō incantātae incantātō incantātīs
accusative incantātum incantātam incantātum incantātōs incantātās incantāta
ablative incantātō incantātā incantātō incantātīs
vocative incantāte incantāta incantātum incantātī incantātae incantāta

Descendants

  • English: incantation