incantatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of incantō
Participle
incantātus (feminine incantāta, neuter incantātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | incantātus | incantāta | incantātum | incantātī | incantātae | incantāta | |
| genitive | incantātī | incantātae | incantātī | incantātōrum | incantātārum | incantātōrum | |
| dative | incantātō | incantātae | incantātō | incantātīs | |||
| accusative | incantātum | incantātam | incantātum | incantātōs | incantātās | incantāta | |
| ablative | incantātō | incantātā | incantātō | incantātīs | |||
| vocative | incantāte | incantāta | incantātum | incantātī | incantātae | incantāta | |
Descendants
- English: incantation