incarnatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of incarnō
Participle
incarnātus (feminine incarnāta, neuter incarnātum); first/second-declension participle
- having been made incarnate
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | incarnātus | incarnāta | incarnātum | incarnātī | incarnātae | incarnāta | |
| genitive | incarnātī | incarnātae | incarnātī | incarnātōrum | incarnātārum | incarnātōrum | |
| dative | incarnātō | incarnātae | incarnātō | incarnātīs | |||
| accusative | incarnātum | incarnātam | incarnātum | incarnātōs | incarnātās | incarnāta | |
| ablative | incarnātō | incarnātā | incarnātō | incarnātīs | |||
| vocative | incarnāte | incarnāta | incarnātum | incarnātī | incarnātae | incarnāta | |