incastigatus
Latin
Etymology
From in- (“un-”) + castīgātus (“castigated”), from the perfect passive participle of castīgō (“to castigate, reprove, punish”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪŋ.kas.tiːˈɡaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [iŋ.kas.t̪iˈɡaː.t̪us]
Adjective
incastīgātus (feminine incastīgāta, neuter incastīgātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | incastīgātus | incastīgāta | incastīgātum | incastīgātī | incastīgātae | incastīgāta | |
| genitive | incastīgātī | incastīgātae | incastīgātī | incastīgātōrum | incastīgātārum | incastīgātōrum | |
| dative | incastīgātō | incastīgātae | incastīgātō | incastīgātīs | |||
| accusative | incastīgātum | incastīgātam | incastīgātum | incastīgātōs | incastīgātās | incastīgāta | |
| ablative | incastīgātō | incastīgātā | incastīgātō | incastīgātīs | |||
| vocative | incastīgāte | incastīgāta | incastīgātum | incastīgātī | incastīgātae | incastīgāta | |
References
- “incastigatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “incastigatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers