inclamatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of inclāmō (“cry out to”).
Participle
inclāmātus (feminine inclāmāta, neuter inclāmātum); first/second-declension participle
- cried out to, called upon, having been invoked
- exclaimed against, rebuked, having been scolded
- cried aloud, having been called out
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inclāmātus | inclāmāta | inclāmātum | inclāmātī | inclāmātae | inclāmāta | |
| genitive | inclāmātī | inclāmātae | inclāmātī | inclāmātōrum | inclāmātārum | inclāmātōrum | |
| dative | inclāmātō | inclāmātae | inclāmātō | inclāmātīs | |||
| accusative | inclāmātum | inclāmātam | inclāmātum | inclāmātōs | inclāmātās | inclāmāta | |
| ablative | inclāmātō | inclāmātā | inclāmātō | inclāmātīs | |||
| vocative | inclāmāte | inclāmāta | inclāmātum | inclāmātī | inclāmātae | inclāmāta | |