increpitans
Latin
Etymology
Present active participle of increpitō (“I reproach”).
Participle
increpitāns (genitive increpitantis); third-declension one-termination participle
- Crying out
- Reproaching, chiding
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | increpitāns | increpitantēs | increpitantia | ||
| genitive | increpitantis | increpitantium | |||
| dative | increpitantī | increpitantibus | |||
| accusative | increpitantem | increpitāns | increpitantēs increpitantīs |
increpitantia | |
| ablative | increpitante increpitantī1 |
increpitantibus | |||
| vocative | increpitāns | increpitantēs | increpitantia | ||
1When used purely as an adjective.