indemnatus
Latin
From in- + damnātus. Compare indemnis.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪn.dɛmˈnaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [in̪.d̪emˈnaː.t̪us]
Adjective
indemnātus (feminine indemnāta, neuter indemnātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | indemnātus | indemnāta | indemnātum | indemnātī | indemnātae | indemnāta | |
| genitive | indemnātī | indemnātae | indemnātī | indemnātōrum | indemnātārum | indemnātōrum | |
| dative | indemnātō | indemnātae | indemnātō | indemnātīs | |||
| accusative | indemnātum | indemnātam | indemnātum | indemnātōs | indemnātās | indemnāta | |
| ablative | indemnātō | indemnātā | indemnātō | indemnātīs | |||
| vocative | indemnāte | indemnāta | indemnātum | indemnātī | indemnātae | indemnāta | |
References
- “indemnatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “indemnatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- indemnatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.