indignabundus
Latin
Etymology
indignor (“be indignant, scorn”) + -bundus
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪn.dɪŋ.naːˈbʊn.dʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [in̪.d̪iɲ.ɲaˈbun̪.d̪us]
Adjective
indignābundus (feminine indignābunda, neuter indignābundum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | indignābundus | indignābunda | indignābundum | indignābundī | indignābundae | indignābunda | |
| genitive | indignābundī | indignābundae | indignābundī | indignābundōrum | indignābundārum | indignābundōrum | |
| dative | indignābundō | indignābundae | indignābundō | indignābundīs | |||
| accusative | indignābundum | indignābundam | indignābundum | indignābundōs | indignābundās | indignābunda | |
| ablative | indignābundō | indignābundā | indignābundō | indignābundīs | |||
| vocative | indignābunde | indignābunda | indignābundum | indignābundī | indignābundae | indignābunda | |
References
- “indignabundus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “indignabundus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- indignabundus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.