indignatus
Latin
Etymology
Perfect participle of indignor
Participle
indignātus (feminine indignāta, neuter indignātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | indignātus | indignāta | indignātum | indignātī | indignātae | indignāta | |
| genitive | indignātī | indignātae | indignātī | indignātōrum | indignātārum | indignātōrum | |
| dative | indignātō | indignātae | indignātō | indignātīs | |||
| accusative | indignātum | indignātam | indignātum | indignātōs | indignātās | indignāta | |
| ablative | indignātō | indignātā | indignātō | indignātīs | |||
| vocative | indignāte | indignāta | indignātum | indignātī | indignātae | indignāta | |
References
- “indignatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “indignatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- indignatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.