indulcatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of indulcō.
Participle
indulcātus (feminine indulcāta, neuter indulcātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | indulcātus | indulcāta | indulcātum | indulcātī | indulcātae | indulcāta | |
| genitive | indulcātī | indulcātae | indulcātī | indulcātōrum | indulcātārum | indulcātōrum | |
| dative | indulcātō | indulcātae | indulcātō | indulcātīs | |||
| accusative | indulcātum | indulcātam | indulcātum | indulcātōs | indulcātās | indulcāta | |
| ablative | indulcātō | indulcātā | indulcātō | indulcātīs | |||
| vocative | indulcāte | indulcāta | indulcātum | indulcātī | indulcātae | indulcāta | |