indultus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of indulgeō.
Participle
indultus (feminine indulta, neuter indultum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | indultus | indulta | indultum | indultī | indultae | indulta | |
| genitive | indultī | indultae | indultī | indultōrum | indultārum | indultōrum | |
| dative | indultō | indultae | indultō | indultīs | |||
| accusative | indultum | indultam | indultum | indultōs | indultās | indulta | |
| ablative | indultō | indultā | indultō | indultīs | |||
| vocative | indulte | indulta | indultum | indultī | indultae | indulta | |
References
- “indultus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- indultus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- indultus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016