infamatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of īnfāmō (“defame, dishonor”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ĩː.faːˈmaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [iɱ.faˈmaː.t̪us]
Participle
īnfāmātus (feminine īnfāmāta, neuter īnfāmātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | īnfāmātus | īnfāmāta | īnfāmātum | īnfāmātī | īnfāmātae | īnfāmāta | |
| genitive | īnfāmātī | īnfāmātae | īnfāmātī | īnfāmātōrum | īnfāmātārum | īnfāmātōrum | |
| dative | īnfāmātō | īnfāmātae | īnfāmātō | īnfāmātīs | |||
| accusative | īnfāmātum | īnfāmātam | īnfāmātum | īnfāmātōs | īnfāmātās | īnfāmāta | |
| ablative | īnfāmātō | īnfāmātā | īnfāmātō | īnfāmātīs | |||
| vocative | īnfāmāte | īnfāmāta | īnfāmātum | īnfāmātī | īnfāmātae | īnfāmāta | |
References
- “infamatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers