inflictus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of īnflīgō.
Participle
īnflīctus (feminine īnflīcta, neuter īnflīctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | īnflīctus | īnflīcta | īnflīctum | īnflīctī | īnflīctae | īnflīcta | |
| genitive | īnflīctī | īnflīctae | īnflīctī | īnflīctōrum | īnflīctārum | īnflīctōrum | |
| dative | īnflīctō | īnflīctae | īnflīctō | īnflīctīs | |||
| accusative | īnflīctum | īnflīctam | īnflīctum | īnflīctōs | īnflīctās | īnflīcta | |
| ablative | īnflīctō | īnflīctā | īnflīctō | īnflīctīs | |||
| vocative | īnflīcte | īnflīcta | īnflīctum | īnflīctī | īnflīctae | īnflīcta | |
References
- “inflictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “inflictus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- inflictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.