ingenitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ingignō.
Participle
ingenitus (feminine ingenita, neuter ingenitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ingenitus | ingenita | ingenitum | ingenitī | ingenitae | ingenita | |
| genitive | ingenitī | ingenitae | ingenitī | ingenitōrum | ingenitārum | ingenitōrum | |
| dative | ingenitō | ingenitae | ingenitō | ingenitīs | |||
| accusative | ingenitum | ingenitam | ingenitum | ingenitōs | ingenitās | ingenita | |
| ablative | ingenitō | ingenitā | ingenitō | ingenitīs | |||
| vocative | ingenite | ingenita | ingenitum | ingenitī | ingenitae | ingenita | |
Descendants
References
- “ingenitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “ingenitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "ingenitus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- ingenitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.