inhabitaturus

Latin

Etymology

Future active participle of inhabitō

Participle

inhabitātūrus (feminine inhabitātūra, neuter inhabitātūrum); first/second-declension participle

  1. about to inhabit

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative inhabitātūrus inhabitātūra inhabitātūrum inhabitātūrī inhabitātūrae inhabitātūra
genitive inhabitātūrī inhabitātūrae inhabitātūrī inhabitātūrōrum inhabitātūrārum inhabitātūrōrum
dative inhabitātūrō inhabitātūrae inhabitātūrō inhabitātūrīs
accusative inhabitātūrum inhabitātūram inhabitātūrum inhabitātūrōs inhabitātūrās inhabitātūra
ablative inhabitātūrō inhabitātūrā inhabitātūrō inhabitātūrīs
vocative inhabitātūre inhabitātūra inhabitātūrum inhabitātūrī inhabitātūrae inhabitātūra