inhabitatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of inhabitō.
Participle
inhabitātus (feminine inhabitāta, neuter inhabitātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inhabitātus | inhabitāta | inhabitātum | inhabitātī | inhabitātae | inhabitāta | |
| genitive | inhabitātī | inhabitātae | inhabitātī | inhabitātōrum | inhabitātārum | inhabitātōrum | |
| dative | inhabitātō | inhabitātae | inhabitātō | inhabitātīs | |||
| accusative | inhabitātum | inhabitātam | inhabitātum | inhabitātōs | inhabitātās | inhabitāta | |
| ablative | inhabitātō | inhabitātā | inhabitātō | inhabitātīs | |||
| vocative | inhabitāte | inhabitāta | inhabitātum | inhabitātī | inhabitātae | inhabitāta | |
References
- inhabitatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- inhabitatus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016