inhibitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of inhibeō.
Participle
inhibitus (feminine inhibita, neuter inhibitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inhibitus | inhibita | inhibitum | inhibitī | inhibitae | inhibita | |
| genitive | inhibitī | inhibitae | inhibitī | inhibitōrum | inhibitārum | inhibitōrum | |
| dative | inhibitō | inhibitae | inhibitō | inhibitīs | |||
| accusative | inhibitum | inhibitam | inhibitum | inhibitōs | inhibitās | inhibita | |
| ablative | inhibitō | inhibitā | inhibitō | inhibitīs | |||
| vocative | inhibite | inhibita | inhibitum | inhibitī | inhibitae | inhibita | |
References
- “inhibitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “inhibitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- inhibitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.