inhonoratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of inhonōrō.
Participle
inhonōrātus (feminine inhonōrāta, neuter inhonōrātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inhonōrātus | inhonōrāta | inhonōrātum | inhonōrātī | inhonōrātae | inhonōrāta | |
| genitive | inhonōrātī | inhonōrātae | inhonōrātī | inhonōrātōrum | inhonōrātārum | inhonōrātōrum | |
| dative | inhonōrātō | inhonōrātae | inhonōrātō | inhonōrātīs | |||
| accusative | inhonōrātum | inhonōrātam | inhonōrātum | inhonōrātōs | inhonōrātās | inhonōrāta | |
| ablative | inhonōrātō | inhonōrātā | inhonōrātō | inhonōrātīs | |||
| vocative | inhonōrāte | inhonōrāta | inhonōrātum | inhonōrātī | inhonōrātae | inhonōrāta | |
References
- “inhonoratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “inhonoratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- inhonoratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.