inlisus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of inlīdō.
Participle
inlīsus (feminine inlīsa, neuter inlīsum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inlīsus | inlīsa | inlīsum | inlīsī | inlīsae | inlīsa | |
| genitive | inlīsī | inlīsae | inlīsī | inlīsōrum | inlīsārum | inlīsōrum | |
| dative | inlīsō | inlīsae | inlīsō | inlīsīs | |||
| accusative | inlīsum | inlīsam | inlīsum | inlīsōs | inlīsās | inlīsa | |
| ablative | inlīsō | inlīsā | inlīsō | inlīsīs | |||
| vocative | inlīse | inlīsa | inlīsum | inlīsī | inlīsae | inlīsa | |
References
- “inlisus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers