inoboediens
Latin
Etymology
Present participle of inoboediō.
Participle
inoboediēns (genitive inoboedientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | inoboediēns | inoboedientēs | inoboedientia | ||
| genitive | inoboedientis | inoboedientium | |||
| dative | inoboedientī | inoboedientibus | |||
| accusative | inoboedientem | inoboediēns | inoboedientēs inoboedientīs |
inoboedientia | |
| ablative | inoboediente inoboedientī1 |
inoboedientibus | |||
| vocative | inoboediēns | inoboedientēs | inoboedientia | ||
1When used purely as an adjective.
References
- “inoboediens”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- inoboediens in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.