inornatus
Latin
Etymology
From in- (“not”) + ōrnātus (“adorned, decorated”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪ.noːrˈnaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [i.norˈnaː.t̪us]
Adjective
inōrnātus (feminine inōrnāta, neuter inōrnātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inōrnātus | inōrnāta | inōrnātum | inōrnātī | inōrnātae | inōrnāta | |
| genitive | inōrnātī | inōrnātae | inōrnātī | inōrnātōrum | inōrnātārum | inōrnātōrum | |
| dative | inōrnātō | inōrnātae | inōrnātō | inōrnātīs | |||
| accusative | inōrnātum | inōrnātam | inōrnātum | inōrnātōs | inōrnātās | inōrnāta | |
| ablative | inōrnātō | inōrnātā | inōrnātō | inōrnātīs | |||
| vocative | inōrnāte | inōrnāta | inōrnātum | inōrnātī | inōrnātae | inōrnāta | |
Derived terms
Related terms
References
- “inornatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “inornatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- inornatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.