inquilinatus
Latin
Etymology
inquilīnō (“to be a tenant”) + -tus (action noun suffix)
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪŋ.kʷɪ.liːˈnaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [iŋ.kʷi.liˈnaː.t̪us]
Noun
inquilīnātus m (genitive inquilīnātūs); fourth declension
- (Late Latin) an inhabiting of a place which is not one's own: sojourn, sojourning
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | inquilīnātus | inquilīnātūs |
| genitive | inquilīnātūs | inquilīnātuum |
| dative | inquilīnātuī | inquilīnātibus |
| accusative | inquilīnātum | inquilīnātūs |
| ablative | inquilīnātū | inquilīnātibus |
| vocative | inquilīnātus | inquilīnātūs |
Descendants
- → Catalan: inquilinat (learned)
- → Italian: inquilinato (learned)
Noun
inquilīnātūs m
- inflection of inquilīnātus:
- genitive singular
- nominative/accusative/vocative plural