inquinatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of inquinō (“pollute, defile”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪŋ.kʷɪˈnaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [iŋ.kʷiˈnaː.t̪us]
Participle
inquinātus (feminine inquināta, neuter inquinātum, comparative inquinātior, superlative inquinātissimus); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inquinātus | inquināta | inquinātum | inquinātī | inquinātae | inquināta | |
| genitive | inquinātī | inquinātae | inquinātī | inquinātōrum | inquinātārum | inquinātōrum | |
| dative | inquinātō | inquinātae | inquinātō | inquinātīs | |||
| accusative | inquinātum | inquinātam | inquinātum | inquinātōs | inquinātās | inquināta | |
| ablative | inquinātō | inquinātā | inquinātō | inquinātīs | |||
| vocative | inquināte | inquināta | inquinātum | inquinātī | inquinātae | inquināta | |
References
- “inquinatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “inquinatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- inquinatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- incorrect language: oratio inquinata (De Opt. Gen. Or. 3. 7)
- a life defiled by every crime: vita omnibus flagitiis inquinata
- (ambiguous) to be vicious, criminal: vitiis, sceleribus inquinatum, contaminatum, obrutum esse
- incorrect language: oratio inquinata (De Opt. Gen. Or. 3. 7)