inquisitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of inquīrō.
Participle
inquīsītus (feminine inquīsīta, neuter inquīsītum); first/second-declension participle
- inquired into
- investigated, examined
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inquīsītus | inquīsīta | inquīsītum | inquīsītī | inquīsītae | inquīsīta | |
| genitive | inquīsītī | inquīsītae | inquīsītī | inquīsītōrum | inquīsītārum | inquīsītōrum | |
| dative | inquīsītō | inquīsītae | inquīsītō | inquīsītīs | |||
| accusative | inquīsītum | inquīsītam | inquīsītum | inquīsītōs | inquīsītās | inquīsīta | |
| ablative | inquīsītō | inquīsītā | inquīsītō | inquīsītīs | |||
| vocative | inquīsīte | inquīsīta | inquīsītum | inquīsītī | inquīsītae | inquīsīta | |
References
- “inquisitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “inquisitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- inquisitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.