insidiae
Latin
Etymology
From īnsideō (“to sit in, upon”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ĩːˈsɪ.di.ae̯]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [inˈsiː.d̪i.e]
Noun
īnsidiae f pl (genitive īnsidiārum); first declension
- (usually in the plural) ambush
- c. 191 BCE, Plautus, Pseudolus 4.4.9-10:
- Occasionem repperisti, verbero,
ubi perconteris me, insidiis hostilibus- You have found an opportunity, scoundrel, when you question me amid hostile ambush
- Occasionem repperisti, verbero,
- (usually in the plural) artifice, plot, snare
- c. 100 CE – 110 CE, Tacitus, Histories 4.16:
- ubi insidiae parum cessere, ad vim transgressus Canninefatis, Frisios, Batavos propriis cuneis componit
- Translation by Alfred John Church and William Jackson Brodribb
- When stratagem proved ineffectual, he resorted to force, arranging in distinct columns the Canninefates, the Batavians, and the Frisii.
- Translation by Alfred John Church and William Jackson Brodribb
- ubi insidiae parum cessere, ad vim transgressus Canninefatis, Frisios, Batavos propriis cuneis componit
Declension
First-declension noun, plural only.
plural | |
---|---|
nominative | īnsidiae |
genitive | īnsidiārum |
dative | īnsidiīs |
accusative | īnsidiās |
ablative | īnsidiīs |
vocative | īnsidiae |
Derived terms
References
- “insidiae”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “insidiae”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "insidiae", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- insidiae in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.