insimulans
Latin
Etymology
Present active participle of īnsimulō (“accuse, blame”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ĩːˈsɪ.mʊ.ɫãːs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [inˈsiː.mu.lans]
Participle
īnsimulāns (genitive īnsimulantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | īnsimulāns | īnsimulantēs | īnsimulantia | ||
| genitive | īnsimulantis | īnsimulantium | |||
| dative | īnsimulantī | īnsimulantibus | |||
| accusative | īnsimulantem | īnsimulāns | īnsimulantēs īnsimulantīs |
īnsimulantia | |
| ablative | īnsimulante īnsimulantī1 |
īnsimulantibus | |||
| vocative | īnsimulāns | īnsimulantēs | īnsimulantia | ||
1When used purely as an adjective.