insinuans
Latin
Etymology
Present participle of īnsinuō.
Participle
īnsinuāns (genitive īnsinuantis); third-declension one-termination participle
- penetrating etc.
- insinuating
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | īnsinuāns | īnsinuantēs | īnsinuantia | ||
| genitive | īnsinuantis | īnsinuantium | |||
| dative | īnsinuantī | īnsinuantibus | |||
| accusative | īnsinuantem | īnsinuāns | īnsinuantēs īnsinuantīs |
īnsinuantia | |
| ablative | īnsinuante īnsinuantī1 |
īnsinuantibus | |||
| vocative | īnsinuāns | īnsinuantēs | īnsinuantia | ||
1When used purely as an adjective.