insinuatrix
Latin
Etymology
From īnsinuō, īnsinuātum (“insinuate”, verb) + -trīx f (“-ess”, agentive suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ĩː.sɪ.nuˈaː.triːks]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [in.si.nuˈaː.t̪riks]
Noun
īnsinuātrīx f (genitive īnsinuātrīcis, masculine īnsinuātor); third declension
- (Ecclesiastical Latin) a female introducer; she that introduces or makes known
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | īnsinuātrīx | īnsinuātrīcēs |
| genitive | īnsinuātrīcis | īnsinuātrīcum |
| dative | īnsinuātrīcī | īnsinuātrīcibus |
| accusative | īnsinuātrīcem | īnsinuātrīcēs |
| ablative | īnsinuātrīce | īnsinuātrīcibus |
| vocative | īnsinuātrīx | īnsinuātrīcēs |
Related terms
References
- “insinuatrix”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- insinuatrix in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.