insitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of īnserō (“sow, plant”).
Participle
īnsitus (feminine īnsita, neuter īnsitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | īnsitus | īnsita | īnsitum | īnsitī | īnsitae | īnsita | |
| genitive | īnsitī | īnsitae | īnsitī | īnsitōrum | īnsitārum | īnsitōrum | |
| dative | īnsitō | īnsitae | īnsitō | īnsitīs | |||
| accusative | īnsitum | īnsitam | īnsitum | īnsitōs | īnsitās | īnsita | |
| ablative | īnsitō | īnsitā | īnsitō | īnsitīs | |||
| vocative | īnsite | īnsita | īnsitum | īnsitī | īnsitae | īnsita | |
Descendants
References
- “insitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “insitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- insitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- innate ideas: notiones animo (menti) insitae, innatae
- something is contrary to my moral sense, goes against my principles: aliquid abhorret a meis moribus (opp. insitum [atque innatum] est animo or in animo alicuius)
- to have innate ideas of the Godhead; to believe in the Deity by intuition: insitas (innatas) dei cognitiones habere (N. D. 1. 17. 44)
- innate ideas: notiones animo (menti) insitae, innatae