inspiratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of īnspīrō.
Participle
īnspīrātus (feminine īnspīrāta, neuter īnspīrātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | īnspīrātus | īnspīrāta | īnspīrātum | īnspīrātī | īnspīrātae | īnspīrāta | |
| genitive | īnspīrātī | īnspīrātae | īnspīrātī | īnspīrātōrum | īnspīrātārum | īnspīrātōrum | |
| dative | īnspīrātō | īnspīrātae | īnspīrātō | īnspīrātīs | |||
| accusative | īnspīrātum | īnspīrātam | īnspīrātum | īnspīrātōs | īnspīrātās | īnspīrāta | |
| ablative | īnspīrātō | īnspīrātā | īnspīrātō | īnspīrātīs | |||
| vocative | īnspīrāte | īnspīrāta | īnspīrātum | īnspīrātī | īnspīrātae | īnspīrāta | |
References
- "inspiratus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)