institutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of īnstituō.
Participle
īnstitūtus (feminine īnstitūta, neuter īnstitūtum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | īnstitūtus | īnstitūta | īnstitūtum | īnstitūtī | īnstitūtae | īnstitūta | |
| genitive | īnstitūtī | īnstitūtae | īnstitūtī | īnstitūtōrum | īnstitūtārum | īnstitūtōrum | |
| dative | īnstitūtō | īnstitūtae | īnstitūtō | īnstitūtīs | |||
| accusative | īnstitūtum | īnstitūtam | īnstitūtum | īnstitūtōs | īnstitūtās | īnstitūta | |
| ablative | īnstitūtō | īnstitūtā | īnstitūtō | īnstitūtīs | |||
| vocative | īnstitūte | īnstitūta | īnstitūtum | īnstitūtī | īnstitūtae | īnstitūta | |
Derived terms
References
- “institutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “institutus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- institutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- (ambiguous) a theme, subject proposed for discussion: institutum or id quod institui
- (ambiguous) to remain true to one's principles: institutum tenere
- (ambiguous) a theme, subject proposed for discussion: institutum or id quod institui