insusurrans
Latin
Etymology
Present participle of insusurrō.
Participle
īnsusurrāns (genitive īnsusurrantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | īnsusurrāns | īnsusurrantēs | īnsusurrantia | ||
| genitive | īnsusurrantis | īnsusurrantium | |||
| dative | īnsusurrantī | īnsusurrantibus | |||
| accusative | īnsusurrantem | īnsusurrāns | īnsusurrantēs īnsusurrantīs |
īnsusurrantia | |
| ablative | īnsusurrante īnsusurrantī1 |
īnsusurrantibus | |||
| vocative | īnsusurrāns | īnsusurrantēs | īnsusurrantia | ||
1When used purely as an adjective.