insusurratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of insusurrō.
Participle
īnsusurrātus (feminine īnsusurrāta, neuter īnsusurrātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | īnsusurrātus | īnsusurrāta | īnsusurrātum | īnsusurrātī | īnsusurrātae | īnsusurrāta | |
| genitive | īnsusurrātī | īnsusurrātae | īnsusurrātī | īnsusurrātōrum | īnsusurrātārum | īnsusurrātōrum | |
| dative | īnsusurrātō | īnsusurrātae | īnsusurrātō | īnsusurrātīs | |||
| accusative | īnsusurrātum | īnsusurrātam | īnsusurrātum | īnsusurrātōs | īnsusurrātās | īnsusurrāta | |
| ablative | īnsusurrātō | īnsusurrātā | īnsusurrātō | īnsusurrātīs | |||
| vocative | īnsusurrāte | īnsusurrāta | īnsusurrātum | īnsusurrātī | īnsusurrātae | īnsusurrāta | |