interceptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of intercipiō.
Participle
interceptus (feminine intercepta, neuter interceptum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | interceptus | intercepta | interceptum | interceptī | interceptae | intercepta | |
genitive | interceptī | interceptae | interceptī | interceptōrum | interceptārum | interceptōrum | |
dative | interceptō | interceptae | interceptō | interceptīs | |||
accusative | interceptum | interceptam | interceptum | interceptōs | interceptās | intercepta | |
ablative | interceptō | interceptā | interceptō | interceptīs | |||
vocative | intercepte | intercepta | interceptum | interceptī | interceptae | intercepta |
References
- “interceptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “interceptus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- interceptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.