interpretatus
Latin
Etymology
Perfect active participle of interpretor.
Participle
interpretātus (feminine interpretāta, neuter interpretātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | interpretātus | interpretāta | interpretātum | interpretātī | interpretātae | interpretāta | |
| genitive | interpretātī | interpretātae | interpretātī | interpretātōrum | interpretātārum | interpretātōrum | |
| dative | interpretātō | interpretātae | interpretātō | interpretātīs | |||
| accusative | interpretātum | interpretātam | interpretātum | interpretātōs | interpretātās | interpretāta | |
| ablative | interpretātō | interpretātā | interpretātō | interpretātīs | |||
| vocative | interpretāte | interpretāta | interpretātum | interpretātī | interpretātae | interpretāta | |
References
- “interpretatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “interpretatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- interpretatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.