interrogativus
Latin
Etymology
From interrogō (“to inquire, interrogate; argue”) + -īvus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪn.tɛr.rɔ.ɡaːˈtiː.wʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [in̪.t̪er.ro.ɡaˈt̪iː.vus]
Adjective
interrogātīvus (feminine interrogātīva, neuter interrogātīvum, adverb interrogātīvē); first/second-declension adjective
- Of or pertaining to a question; interrogative.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | interrogātīvus | interrogātīva | interrogātīvum | interrogātīvī | interrogātīvae | interrogātīva | |
| genitive | interrogātīvī | interrogātīvae | interrogātīvī | interrogātīvōrum | interrogātīvārum | interrogātīvōrum | |
| dative | interrogātīvō | interrogātīvae | interrogātīvō | interrogātīvīs | |||
| accusative | interrogātīvum | interrogātīvam | interrogātīvum | interrogātīvōs | interrogātīvās | interrogātīva | |
| ablative | interrogātīvō | interrogātīvā | interrogātīvō | interrogātīvīs | |||
| vocative | interrogātīve | interrogātīva | interrogātīvum | interrogātīvī | interrogātīvae | interrogātīva | |
Derived terms
Related terms
Descendants
- → Catalan: interrogatiu
- → English: interrogative
- → French: interrogatif
- → Galician: interrogativo
- → Italian: interrogativo
- → Portuguese: interrogativo
- → Spanish: interrogativo
References
- “interrogativus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- interrogativus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.