interrumperen
Dutch
Etymology
From Latin interruptus, from interrumpere (“to break apart, break to pieces, break off, interrupt”), from inter (“between”) + rumpere (“to break”).
Pronunciation
Audio: (file)
Verb
interrumperen
- to interrupt
Usage notes
Interrumperen is used predominantly in politics; in everyday situations in de rede vallen or onderbreken is more common.
Conjugation
| Conjugation of interrumperen (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | interrumperen | |||
| past singular | interrumpeerde | |||
| past participle | geïnterrumpeerd | |||
| infinitive | interrumperen | |||
| gerund | interrumperen n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | interrumpeer | interrumpeerde | ||
| 2nd person sing. (jij) | interrumpeert, interrumpeer2 | interrumpeerde | ||
| 2nd person sing. (u) | interrumpeert | interrumpeerde | ||
| 2nd person sing. (gij) | interrumpeert | interrumpeerde | ||
| 3rd person singular | interrumpeert | interrumpeerde | ||
| plural | interrumperen | interrumpeerden | ||
| subjunctive sing.1 | interrumpere | interrumpeerde | ||
| subjunctive plur.1 | interrumperen | interrumpeerden | ||
| imperative sing. | interrumpeer | |||
| imperative plur.1 | interrumpeert | |||
| participles | interrumperend | geïnterrumpeerd | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||