intinctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of intingō.
Participle
intīnctus (feminine intīncta, neuter intīnctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | intīnctus | intīncta | intīnctum | intīnctī | intīnctae | intīncta | |
genitive | intīnctī | intīnctae | intīnctī | intīnctōrum | intīnctārum | intīnctōrum | |
dative | intīnctō | intīnctae | intīnctō | intīnctīs | |||
accusative | intīnctum | intīnctam | intīnctum | intīnctōs | intīnctās | intīncta | |
ablative | intīnctō | intīnctā | intīnctō | intīnctīs | |||
vocative | intīncte | intīncta | intīnctum | intīnctī | intīnctae | intīncta |
Descendants
References
- “intinctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- intinctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- intinctus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016