intricatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of intrīcō.
Participle
intrīcātus (feminine intrīcāta, neuter intrīcātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | intrīcātus | intrīcāta | intrīcātum | intrīcātī | intrīcātae | intrīcāta | |
| genitive | intrīcātī | intrīcātae | intrīcātī | intrīcātōrum | intrīcātārum | intrīcātōrum | |
| dative | intrīcātō | intrīcātae | intrīcātō | intrīcātīs | |||
| accusative | intrīcātum | intrīcātam | intrīcātum | intrīcātōs | intrīcātās | intrīcāta | |
| ablative | intrīcātō | intrīcātā | intrīcātō | intrīcātīs | |||
| vocative | intrīcāte | intrīcāta | intrīcātum | intrīcātī | intrīcātae | intrīcāta | |
References
- “intricatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- intricatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- intricatus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016