inustus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of inūrō.
Participle
inustus (feminine inusta, neuter inustum); first/second-declension participle
- burnt (in, off or away)
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | inustus | inusta | inustum | inustī | inustae | inusta | |
| genitive | inustī | inustae | inustī | inustōrum | inustārum | inustōrum | |
| dative | inustō | inustae | inustō | inustīs | |||
| accusative | inustum | inustam | inustum | inustōs | inustās | inusta | |
| ablative | inustō | inustā | inustō | inustīs | |||
| vocative | inuste | inusta | inustum | inustī | inustae | inusta | |
References
- “inustus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “inustus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "inustus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- inustus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.