invectus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of invehō.
Participle
invectus (feminine invecta, neuter invectum); first/second-declension participle
- carried into
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | invectus | invecta | invectum | invectī | invectae | invecta | |
| genitive | invectī | invectae | invectī | invectōrum | invectārum | invectōrum | |
| dative | invectō | invectae | invectō | invectīs | |||
| accusative | invectum | invectam | invectum | invectōs | invectās | invecta | |
| ablative | invectō | invectā | invectō | invectīs | |||
| vocative | invecte | invecta | invectum | invectī | invectae | invecta | |
References
- “invectus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- invectus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.