invictus
Latin
Etymology
From in- + victus, the perfect passive participle of vincō (“conquer”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪnˈwɪk.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [iɱˈvik.t̪us]
Adjective
invictus (feminine invicta, neuter invictum, superlative invictissimus); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | invictus | invicta | invictum | invictī | invictae | invicta | |
| genitive | invictī | invictae | invictī | invictōrum | invictārum | invictōrum | |
| dative | invictō | invictae | invictō | invictīs | |||
| accusative | invictum | invictam | invictum | invictōs | invictās | invicta | |
| ablative | invictō | invictā | invictō | invictīs | |||
| vocative | invicte | invicta | invictum | invictī | invictae | invicta | |
Related terms
- invictē
- invictrīx
- victus
- invictissimus
Descendants
References
- “invictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “invictus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- invictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.