invocatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of invocō.
Participle
invocātus (feminine invocāta, neuter invocātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | invocātus | invocāta | invocātum | invocātī | invocātae | invocāta | |
| genitive | invocātī | invocātae | invocātī | invocātōrum | invocātārum | invocātōrum | |
| dative | invocātō | invocātae | invocātō | invocātīs | |||
| accusative | invocātum | invocātam | invocātum | invocātōs | invocātās | invocāta | |
| ablative | invocātō | invocātā | invocātō | invocātīs | |||
| vocative | invocāte | invocāta | invocātum | invocātī | invocātae | invocāta | |
References
- “invocatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “invocatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- invocatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.