irrequietus
Latin
Etymology
From in- (“un-, not”) + requiētus (“rested”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪr.rɛ.kʷiˈeː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ir.re.kʷiˈɛː.t̪us]
Adjective
irrequiētus (feminine irrequiēta, neuter irrequiētum); first/second-declension adjective
- (poetic) unquiet, restless
- (figurative) disquieting, causing unrest
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | irrequiētus | irrequiēta | irrequiētum | irrequiētī | irrequiētae | irrequiēta | |
genitive | irrequiētī | irrequiētae | irrequiētī | irrequiētōrum | irrequiētārum | irrequiētōrum | |
dative | irrequiētō | irrequiētae | irrequiētō | irrequiētīs | |||
accusative | irrequiētum | irrequiētam | irrequiētum | irrequiētōs | irrequiētās | irrequiēta | |
ablative | irrequiētō | irrequiētā | irrequiētō | irrequiētīs | |||
vocative | irrequiēte | irrequiēta | irrequiētum | irrequiētī | irrequiētae | irrequiēta |
Descendants
- Italian: irrequieto
- Portuguese: irrequieto
References
- “irrequietus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “irrequietus” in Lewis & Short, A Latin Dictionary
- irrequietus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.