irron
Old High German
Etymology
From the adjective irri + -ōn.
Verb
irrōn
- (intransitive) to err, go astray
Conjugation
Conjugation of irrōn (weak class 2)
| infinitive | irrōn | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | irrōm, irrōn | irrōta |
| 2nd person singular | irrōs, irrōst | irrōtōs, irrōtōst |
| 3rd person singular | irrōt | irrōta |
| 1st person plural | irrōm, irrōmēs | irrōtum, irrōtumēs |
| 2nd person plural | irrōt | irrōtut |
| 3rd person plural | irrōnt | irrōtun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | irro | irrōti |
| 2nd person singular | irrōs, irrōst | irrōtīs |
| 3rd person singular | irro | irrōti |
| 1st person plural | irrōm, irrōmēs | irrōtīm, irrōtīmēs |
| 2nd person plural | irrōt | irrōtīt |
| 3rd person plural | irrōn | irrōtīn |
| imperative | present | |
| singular | irro | |
| plural | irrōt | |
| participle | present | past |
| irrōnti | giirrōt | |