irroratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of irrōrō.
Participle
irrōrātus (feminine irrōrāta, neuter irrōrātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | irrōrātus | irrōrāta | irrōrātum | irrōrātī | irrōrātae | irrōrāta | |
| genitive | irrōrātī | irrōrātae | irrōrātī | irrōrātōrum | irrōrātārum | irrōrātōrum | |
| dative | irrōrātō | irrōrātae | irrōrātō | irrōrātīs | |||
| accusative | irrōrātum | irrōrātam | irrōrātum | irrōrātōs | irrōrātās | irrōrāta | |
| ablative | irrōrātō | irrōrātā | irrōrātō | irrōrātīs | |||
| vocative | irrōrāte | irrōrāta | irrōrātum | irrōrātī | irrōrātae | irrōrāta | |