irrumans
Latin
Etymology
Present participle of irrumō.
Participle
irrumāns (genitive irrumantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | irrumāns | irrumantēs | irrumantia | ||
| genitive | irrumantis | irrumantium | |||
| dative | irrumantī | irrumantibus | |||
| accusative | irrumantem | irrumāns | irrumantēs irrumantīs |
irrumantia | |
| ablative | irrumante irrumantī1 |
irrumantibus | |||
| vocative | irrumāns | irrumantēs | irrumantia | ||
1When used purely as an adjective.