irrumatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of irrumō.
Participle
irrumātus (feminine irrumāta, neuter irrumātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | irrumātus | irrumāta | irrumātum | irrumātī | irrumātae | irrumāta | |
| genitive | irrumātī | irrumātae | irrumātī | irrumātōrum | irrumātārum | irrumātōrum | |
| dative | irrumātō | irrumātae | irrumātō | irrumātīs | |||
| accusative | irrumātum | irrumātam | irrumātum | irrumātōs | irrumātās | irrumāta | |
| ablative | irrumātō | irrumātā | irrumātō | irrumātīs | |||
| vocative | irrumāte | irrumāta | irrumātum | irrumātī | irrumātae | irrumāta | |