italianus
Latin
Etymology
From Italia (“Italy”) + -ānus (adjective suffix), on the model of a Romance language such as Italian italiano.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪ.ta.liˈaː.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [i.t̪a.liˈaː.nus]
Adjective
italiānus (feminine italiāna, neuter italiānum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | italiānus | italiāna | italiānum | italiānī | italiānae | italiāna | |
| genitive | italiānī | italiānae | italiānī | italiānōrum | italiānārum | italiānōrum | |
| dative | italiānō | italiānae | italiānō | italiānīs | |||
| accusative | italiānum | italiānam | italiānum | italiānōs | italiānās | italiāna | |
| ablative | italiānō | italiānā | italiānō | italiānīs | |||
| vocative | italiāne | italiāna | italiānum | italiānī | italiānae | italiāna | |
Noun
italiānus m (genitive italiānī); second declension
- (New Latin, nonstandard) an Italian
- 1889, Jacobus Christiansen, De apicibus et i longis inscriptionum latinarum, page 59:
- V́LTRA (tab. Claud) apicem habet adversus oltra Italianorum et outre Francorum.
- ÚLTRA (Claudian tablet) has an acute, in contrast to oltra of the Italians and outre of the French.
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | italiānus | italiānī |
| genitive | italiānī | italiānōrum |
| dative | italiānō | italiānīs |
| accusative | italiānum | italiānōs |
| ablative | italiānō | italiānīs |
| vocative | italiāne | italiānī |