iuvencus
Latin
Etymology
From Proto-Italic *juwənkos, from Proto-Indo-European *h₂yuHn̥ḱós, equivalent to iuvenis + -cus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [jʊˈwɛŋ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [juˈvɛŋ.kus]
Adjective
iuvencus (feminine iuvenca, neuter iuvencum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | iuvencus | iuvenca | iuvencum | iuvencī | iuvencae | iuvenca | |
| genitive | iuvencī | iuvencae | iuvencī | iuvencōrum | iuvencārum | iuvencōrum | |
| dative | iuvencō | iuvencae | iuvencō | iuvencīs | |||
| accusative | iuvencum | iuvencam | iuvencum | iuvencōs | iuvencās | iuvenca | |
| ablative | iuvencō | iuvencā | iuvencō | iuvencīs | |||
| vocative | iuvence | iuvenca | iuvencum | iuvencī | iuvencae | iuvenca | |
Derived terms
Noun
iuvencus m (genitive iuvencī); second declension
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | iuvencus | iuvencī |
| genitive | iuvencī | iuvencōrum |
| dative | iuvencō | iuvencīs |
| accusative | iuvencum | iuvencōs |
| ablative | iuvencō | iuvencīs |
| vocative | iuvence | iuvencī |
Descendants
- Eastern Romance
- Italo-Dalmatian
- West Iberian
References
- “juvencus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “iuvencus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- “iuvencus”, in Harry Thurston Peck, editor (1898), Harper’s Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers