kånka
Swedish
Pronunciation
- Homophone: konka
Verb
kånka (present kånkar, preterite kånkade, supine kånkat, imperative kånka)
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | kånka | kånkas | ||
| supine | kånkat | kånkats | ||
| imperative | kånka | — | ||
| imper. plural1 | kånken | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | kånkar | kånkade | kånkas | kånkades |
| ind. plural1 | kånka | kånkade | kånkas | kånkades |
| subjunctive2 | kånke | kånkade | kånkes | kånkades |
| present participle | kånkande | |||
| past participle | kånkad | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.